หุ้นจองสมัยก่อน กำหนดราคาไม่สูงนัก โดยเผื่อส่วนต่างกำไรให้นักลงทุนที่จองซื้อไว้ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับหุ้นจองยุคใหม่ ซึ่งกำหนดรคาขายไว้สูงลิ่ว ไม่เผื่อส่วนต่างคนจอง และเผลอ ๆ ขายแพงเกินปัจจัยพื้นฐานอีกด้วย
หุ้นใหม่ในช่วงหลัง ๆ จึงงอดป้ายขุยไม่ค่อยจะออก นับตั้งแต่ปี 2637 กระแสหุ้นจองตกต่ำต่อเนื่อง ขณะที่จำนวนบริษัทจดทะเบียนใหม่ในแต่ละปีก็ลดฮวบฮาบ จนกระทั่งประมาณกลางปี 2544 หุ้นจองพื้นคืนสู่ความคึกคักขึ้นอีกครั้ง แต่เป็นการกลับมาเพื่อสูบเงินนักลงทุน มากกว่าจะกลับมาแจกความร่ำรวยเหมือนอดิต
หุ้นใหม่ที่เข้าตลาดหุ้นนับจากปี 2544 ถ้เก็บสถิติกันแล้ว ผลตอบแทนไม่ประทับใจ และประมาณครึ่งหรือเกือบค่อน เข้ามาซื้อขายแล้วราคาต่ำกว่จอง นักลงทุนที่จองซื้อไว้จึงสะบักสะบอมบริษัทจดทะเบียนใหม่ที่เข้าตลาดหุ่นในระยะหลัง ๆ จัดอยู่ในประเภท “หุ้นเน่า” หรือ “หุ้นขยะ” เพราะส่วนใหญ่ฐานะการดำเนินงานไม่ดี แต่มีการอำพรางข้อเท็จจริงไว้ โดยการ “แต่งบัญชี” ตบตาทั้งตลาดหลักทรัพย์และนักลงทุน
“แต่งตัว” โดยจัดโครงสร้างทางการเงินใหม่ การสร้างตัวเลยาได้ให้สูงเกินจริง การปั้นผลกำไรสูง ๆ โดยนำรายได้เทียมเข้าหรือแม้แต่การแต่งบัญชี ก่อนจะนำหุ้นเสนอขาย บริษัทจดทะเบียนใหม่จะเตรียมแผนโฆษณาชวนเชื่อในทุกรูปแบบ โดยผู้บริหารบริดคุยเฟื่องถึงแนวโน้มการเติบโต
โบร์กเกอร์บางแห่งทำหน้าที่เหมือนการพายเรือให้โจรนั่ง โดยวางแผนสร้างราคาหุ้นให้ กำหนดกันล่วงหน้าว่า บริษัทจดทะเบียนใหม่จะต้องเตรียมข่าวดีอะไรไว้บ้าง เพื่อกระตุ้นราคาหุ้น หลังหุ้นเข้าซื้อขายในตลาดหลักทรัพย์ เช่น เตรียมการจ่ายเงินปันผลเตรียมการเพิ่มทุน หรือการแจกวอร์แรนต์
